Diculpen Las molestias!

O noso blog de física a cambiado su dirección por:

http://asmoleculinhas.blogspot.com/

Disculpen as molestias!

                              bks!! 

O QUENTAMENTO GLOBAL.

                     -Teoría do CO2 . Gases de invernadoiro.

Un fenómeno preocupa o mundo: O quentamento global, e o seu efecto directo, o cambio climatico.

 Pero o quentamento global non só afecta a temperatura, se non tamén as chuvias globais, a cobertura de nubes e todo os demais elementos do sistema atmosférico.

 

 

 

   

En realidade o clima sempre  variou, o problema  do cambio climatico é que no derradeiro século o ritmo destas variacións acelerouse, e non de maneira natural, e agora o noso planeta esta en grave perigo, ainda que nos non queramos aceptalo.

    

 O buscar a causa desta aceleración, algúns científicos encontraron que existe unha relación direta entre o quentamento global, o cambio climático e o aumento de emisions de gases de efecto invernadoiro ((como é o CO2))  provocado principalmente polas sociedades industrializadas.

O CO2 pode ser mou dañino en excesiva cantidad, e nos estamos a provocar o seu aumento.

       

GASES DO EFECTO INVERNADOIRO

 

~Combustión do butano:

C4H10 + 13/2 02    =)   4CO2   +      5H2O

  

~Combustión de Metano:

 CH4  +  2H2            =)     CO2   +      2H2O   

~Combustión de propano:

 

C3H8   +   11/2 O2   =)  3 CO2    +    4H2

      

As emisións de gases de efecto invernadoiro empezaron a ser moi intensas a partir da Revolución Industrial, momento no que a ación do home sobre a natureza fíxose moi intensa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O EFECTO INVERNADOIRO

           

 

 O efecto invernadoiro é un fenómeno natural na terra que permite a súa vida. É causado por unha serie de gases que se encontran na atmósfera, provocando que parte da calor do sol que o noso planeta reflexa quede atrapado mantendo a temperatura  media global  en +15º , favorable á vida, en lugar de –18º, que resultarían nocivos.

(Este efecto non só afecta o noso planeta, se non a todos os corpos planetarios dotados de atmosfera).

 

Durante moitos anos o efecto invernadoiro NATURAL  mantuvo unha temperatura estable na Terra que permitía que se desarrollara a vida. Os gases invernadoiro retiñan a calor do sol cerca da superficie da terra, axudando a  evaporación do auga superficial para formar nubes, as cales devolven a auga a Terra, nun ciclo vital que mantiñase en equilibrio.

 

A Terra tuvo dos periodos nos que as temperaturas medias globais  foron maís ou menos 5º maís baixas das actuais. O cambio fue lento, transcurrieron varios miles de anos para salir da era glacial. Pero agora a cousa xa non é así, debido a actividade económica humana ((que o mundo queme cada vez cantidades mallores de fósiles e destruya praderas e bosques, que de outro modo podrían absorber dióxido de carbono e favorecer o equilibrio)) as emisións de gases de invernadoiro, como o dioxido de carbono e o metano son cada vez mallores e isto acentúa o efecto invernadoiro.

 

Se o desarrollo mundial, o crecimento demógrafico e o consumo enérxetico , seguen aunmentando o ritmo actual, antes do ano 2050 as concentracións de dióxido de carbono habranse multiplicado con respeto as que había antes da Revolución Industrial. Esto podría acarrear consecuencias funestas para a vida na Terra.

        

DESTRUCCION DA CAPA DE OZONO

 

  

O ozono, ubicado na Estratosfera como capa entre 15 e 30 km de altura, acumúlase na atmósfera en grandes cantidades, e se converte nun escudo que nos protexe da radiación do sol facendo posible a vida na terra.

 

O gas ozono está en continuo proceso de formación e destrucción, xa que o poseer tres átomos de Osixeno que se liberan a atmósfera sempre un de eles se une outra molécula de osixeno e forma nuevamente Ozono.

  O2  +   ½ O       =    O3   ((ozono))

  Este último, despois de absorber raios UV dividese formando unha molécula de osíxeno e liberando un átomo de osíxeno, proceso que se repite constantemente.  

 

Durante os últimos anos, a capa de ozono debilitouse formando un verdadeiro buraco, que en algúns sectores produciu disminucións de ata o 60% na cantidade de ozono estratosférico. Este desgaste debese o uso de n compoñente químico producido por o home, os clarofluocarbons (( CFC)) de produtos  como os areosois, disolventes, propelentes e refrigerantes.

 

A ación destos gases na Estratosfera libera átomos de Cl  a través da radiación UV sobre seus enlaces moléculares; cada átomo de Cl destrue miles de moléculas de Ozono transformándoas en moléculas de diosíxeno. Outros compostos que afectan a capa de Ozono por contener Cl son o metilcloroformo (solvente), el tetraclruro de carbono ( un

Químico industrial) e sustancias que conteñen Br, como os halóns, utilizados para extinguir fogo.

  

  

 Esto pode perxudicar o ser human xa que o exceso de raios UV ((especialmente A e B)) que chega a superficie da Terra damnifica a saúde das persoas: aparición de cancer de pel, lesións nos ollos ((cataratas, a deformación do cristalino o a presbicia)), o deteriodo do sistema inmunológico, influendo de forma negativa sobre as moléculas do ADN onde se ven afectadas as defensas do corpo, as cuales xeneran un aumento nas enfermedades infecciosas, que poden aumentar tanto en frecuencia como en severidade, tales como: sarampión, herpes, malaria, lepra, varicela.

     

A nivel de fauna, o aumento dos raios UV dana os ecosistemas acuáticos, viuse que o dano en algunhas zonas de augas clara alcanza ata 20 mts, de profundidade, sendo a súa consecuencia unha perdida do fitoplancton ((base da cadea alimenticia mariña)). Esto é moi perjudicial, porque unha disminución na cantidade de organismo pode provocar unha redución dos peixes e afectar o resto da cadea dos seres vivos.

 

Así, por exemplo baixo o buraco da capa de ozono da Antártica, a produtividade deste conxunto de organismos diminuíu entre o 6%  e 12%. Tamén, estos raios provocan problemas nos seres marinos (( peixes, crustácero, anfibios...)) durante as súas primeiras etapas de desarrollo, afectando suas capacidades de reprocución, polo tanto reducindo o  tamaña da plocación. Ademaís, o escasear o fitoplacton os océanos perderían o se potencial como recolector de CO2, contribuindo aún maís ao efecto invernadoiro. A nivel de flora, esta provocando importantes cambios na composición química de varias especies de plantas ((arroz e soia )) e árbores ((coníferas)). Ademais, está alterando o crecemento de algunhas plantas e impidendo seu proceso de fotosíntese. Así, por ejemplo, estase vendo afectado o redimento das colleitas.

     

O CO2 E OS OCÉANOS

 

 

  

Como dixemos antes o océano e un recolector de CO2 que axuda a manter o equilibrio para que esta molécula non resulte dañina.

 

Pero según un estudio da Universidade de East Anglia (( Inglaterra)), o CO2 que absorven os océanos viuse reducido nos últimos dez anos, o que provoca o aceleramento do efecto invernadoiro, con o cual o claentamento global.

 

Os investigadores analizaron a absorción de CO2, mediante un total de 90000 medicions dende buques mercantes equipados con o necesario instrumental. Os resultados das medicións, feitas no Atlántico Norte entre mediados do anos noventa e o 2005, mostran unha redución da mitade nese plazo de tempo do CO2 absorbido pola masa oceánica.

 

Os resultados asustan e deben asustar, xa que indican que co tempo o océano pode quedar saturado coas emisión de CO2  produto da actividade human.

 

Non podese establecer de momento se a menor absorción do CO2 polos océanos é consecuencia direta do cambio climático ou si se trata de un fenómeno natural.

 

Tan só a mitade do CO2 que escapa da atmósfera quedase alí: a outra mitade é absorbida prácticamente a partes iguais polos océanos e a “biosfera” terrestre.

             

~ @s TerRä$ rRâRAs!! ~

 @s TerRä$ rRâRAs!!          

  A nosa nova entrada trata sobra as "TERRAS RARAS" esas cousas que están debaixo da táboa periódica do noso libro... e que parecen formar parte de ela... A maioría do mundo sabe que están ahí, pero ninguén sabe nin que son, nin para que sirven... 

           As terras raras son un grupo relativamente abudante de 32 elementos químicos constituido polo grupo dos Lantánidos (elementos con número atómico entre Z=57 e Z=71) e os Actínidos (elementos con número atómico entre Z=89 e Z= 103), ademáis do escandio e o itrio (que non estoiu moi segura de que séan terras raras, pero na miña fonte de información nombranas coma tales...)         

 Aínda que o nome de "terras raras" pode lebar a conclusión de que se trata de elementos con escasa abundancia na códia terrestre non é así Algúns elementos coma o cerio, o itrio e o neodimio son máis abundantes có chumbo; e o tulio (o máis escaso) é aínda máis abundante có ouro e o platino.

Estes elementos foron obtidos de entrada en forma de óxidos, de haí ven o término "terras" (esta era a denominación que se lle daba antigamente a óxidos diversos de elementos metálicos), e o de "raras" ven dado porque a principios do século XX, ante a dificultade de separar os elementos constituintes dos minerais, estos eran raramente utilizados para algo. Os principais minerais nos que se atópan as terras raras son: bastnasita, didimio, monazita e loparita.          

  As terras raras varían dende o gris oscuro ata o prateado. Son metais típicamente brandos, maleables e dúctiles, e xeralmente reactivos, especialmente a temperaturas elevadas e cando son divididos en finos trociños.        

   As propiedades das terras rarras son usadas en gran variedade de aplicacións: en catalizadores, o cerio atópase na aliaxe que produce as chispas dos encendedores mecánicos, en materiais luminscentes, en imáns permanentemente fortes ( por exemplo samario-cobalto ou neodimio-ferro-boro), en materiais superconductores, en láseres, en resonancias magnéticas nucleáres (utilízanse compostos, por exemplo do lantano como auditivos para separar señais de compostos que doutra forma se detectarían xuntos), en investigacíóns, para demostrar algúnhas cousas en xeoloxía...entre moitas outras.     

                                                                                                                 

Lantánidos
Cerio	Ce
Praseodimio	Pr
Neodimio	Nd
Promecio	Pm
Samario	Sm
Europio	Eu
Gadolinio	Gd
Terbio	Tb
Disprodio	Dy
Holmio	Ho
Erbio	Er
Tulio	Tm
Iterbio	Yb
Tutecio	Lu

 

Actínidos
Torio	Th
Protoactinio	Pa
Uranio	U
Neptunio	Np
Plutonio	Pu
Americio	Am
Curio	Cm
Berquelio	Bk
Californio	Cf
Einstenio	Es
Fermio	Fm
Mendelevio	Md
Nobelio	No
Laurencio	Lr

 

Escandio	Sc
Itrio	Y

     E aquí termina un breve comentario sobre as terras raras, ¿que máis dicir de algo que ninguén sabe que son, nin para que sirven...?    XD                                                                                                                                       WëR & ClärUçHis!!                                                                                                               BikiÑos! 

RADICAIS LIBRES

¿Que son los radicais libres?

 

A inmensa malloria das moléclas poseen un número par de elctróns, o que lles confire a estabilidade necesaria para a sua existencia. Isto non ocorre cos radicais libres, xa que as súas moléculas poseen un número impar de electrons o que fai que sexan moi inestables. A súa vida media pode ser incluso inferior a unha milésima de segundo. Os radicais libres formanse de diveras maneras:

a)      Cando unha molécula de número par de elctrons perde ou gaña un deles.

b)      Cando unha molécula formada por dous fragmentos unidos sufre unha ruptura.(homolise).

  

Los radicales libres maís activos son: “grupo hidroxilo” (-OH), “anión superóxid (-O2) e peróxido de hidrógeno ou auga osixenada (H2O2).

No organismo é normal que aparezan radicais libres, xa que poden actuar como intermediarios nos procesos de biosintese, pero o propio organismo os regula e destrue o seu exceso. O problema aparece cando dicho organismo non é capaz de controar a súa produción.

Como son tan reactivos, tenden no noso corpo a combinarse con moléculas de hidratos de carbono lipidos, proteinas...O que fai q estas tamén se oxiden se volvan inestables e que oxiden a outras, serrando unha reación en cadena, que pode danar os órganos.

Os radicais libres dañan sobre todo as mitocondrias, que é o motor enerxetico das células.

 

REACCIÓNS QUIMICAS DOS RADICAIS LIBRES

    

A produción de radicais libres pode darse por situación fisiolóxicas  ou patológicas.

Entre as primeiras están:

a) Respiración celular

b) Envellecemento

c)      Respuestas inflamatorias

d)      Respuestas inmunoloxicas

e)      Radiación solar

  

As segundas son:

a)      Alcoholismo

b)      Tabaquismo

c)      Radiacións

d)      Defitiz de vitaminas

e)      Polución e tóxicos quimicos

f)        Metais pesados

g)      Uso de certos medicamentos

   

As emfermidades maís comúns asociadas a aparición de radicais libres son:

a)      Danos xeneticos e cáncer

b)      Enfermedades coronarias

c)      Artrite

d)      Envellecemento prematuro

e)      Danos oftalmicos

f)        Diabete

g)      Desarreglos inmunoloxicos e enfermedades autoinmunes.

h)      Danos cerebrais

i)        Danos na pel

  

TEORÍA DOS RADICAIS LIBRES NO ENVELLECEMENTO

   

Denham Harman en 1956 propuso unha teoría moi popular que pertence o grupo das teorías estocasticas (( envellecimento como consecuencia de alteracións  que ocurren de forma aleatoria, non predeterminadas, e acumulanse ao largo do tempo)) na que decía que o envellecimento era o resultado da protección inadecuada contra o dano producido nos texidos por os radicais libres.

 

O oxigeno ambiental da nosa atmósfera  promueve o metabolismo celular producindo enerxía a través da cadena respiratoria. Como a utilización e manexo de O2 non é perfecta, producense radicais libres, que producen dano o seu redor a través de reaccións oxidativas. Nesta teoría se pensa que este dano produce alteracións nos cromosomas e en certas macromoléculas como coláxeno, elastina, mucopolisacáridos...

A lipofucsina ((pigmento do envellecimento)) corresponde a acumulación de organelos oxidados.

 

Un estudo  sometido en ratas a restricción calórica mostraron un aumento da súa longevidad, o que se cree que é debido o feito de unha menor produción de radicais libres. Pero noutros casos demostrouse que animais  sometidos a dietas ricas en antioxidantes non lograse aunmentar o seu tempo de vida.

 

Non esta moi claro o papel dos radicais libres directamente  no proceso de envellecimento, pero o que si se sabe q o daño pola liberación dos radicais en certas patóloxias que estan relacionadas con este proceso; como as enfermedades cardiovasculares, cataratas, alzheimer, cancér...Se logramos diminuir a propagación de radicais libres e neutralizamos o seu dano, diminuiríamos estas enfermedades ((prevenir unha morte precoz a causa destas)) pero ... con isto lograríamos aumentar os anos de vida??

    

RADICAIS LIBRES NA MEDICIÑA

 

O descubrimento de radicais libres inertes fixo posible a aplicación de estos na mediciña, xa que son substancias manexables con propiedades insólitas.

A súa aplicación practica comprende moitos posibilidades:

a)      Utilización de radicais buenos para destruir radicais dañinos.

b)      Estudo e valoración de antioxidantes e de resto de radicais no organismo.

c)      Utilización en resonancia magnetica nuclear con fin de reducir o tempo de exposición.

    

ANTIÓXIDANTES

   

Entre os antioxidantes maís utilizados están:

 

a)Antioxidantes fisiológicos e enzimaticos:

As enzimas (catalasa, glutation peróxidasa e glutation reductasa) e as substancias como albumina e o ácido úrico presentes no organismo human fan posible a degradación dos radicais libres.

 

b)Nutrientes antioxidantes:

Son inxeridos cos alimentos ou coa complementación nutricional, os maís importantes son:

 

1)     Vitamina “C” - Presente en froitas e verduras (( sobretodo nos cítricos ))

2)     Vitamina “E” - Presente nos acites e graxas vexetais.

3)     Vitamina “A”- Presente en alimentos de orixe vexetal e na complementación nutricional.

4)     Selenio - Elimina metales pesados.

5)     Zinc

6)     Aminoácidos azufrados- Cisteina, Cistina, Taurina...

  

        c)Outros nutrientes antioxidantes:

        Entre eles encóntranse os flavonoides e antocianos e o famos coenzima Q10. Os                                        primeiros  están recomentados como complemento nutricional para as mulleres menopausicas e o segundo forma parte da composición de moitas cremas de beleza.

 

Bienvenido

Ya tienes weblog.

Para empezar a publicar artículos y administrar tu nueva bitácora:

1. busca el enlace Administrar en esta misma página.
   
2. Deberás introducir tu clave para poder acceder.

Una vez dentro podrás:

• editar los artículos y comentarios (menú Artículos);
  
• publicar un nuevo texto (Escribir nuevo);
  
• modificar la apariencia y configurar tu bitácora (Opciones);
  
• volver a esta página y ver el blog tal y como lo verían tus visitantes (Salir al blog).

Puedes eliminar este artículo (en Artículos > eliminar). ¡Que lo disfrutes!