O QUENTAMENTO GLOBAL.

                     -Teoría do CO2 . Gases de invernadoiro.

Un fenómeno preocupa o mundo: O quentamento global, e o seu efecto directo, o cambio climatico.

 Pero o quentamento global non só afecta a temperatura, se non tamén as chuvias globais, a cobertura de nubes e todo os demais elementos do sistema atmosférico.

 

 

 

   

En realidade o clima sempre  variou, o problema  do cambio climatico é que no derradeiro século o ritmo destas variacións acelerouse, e non de maneira natural, e agora o noso planeta esta en grave perigo, ainda que nos non queramos aceptalo.

    

 O buscar a causa desta aceleración, algúns científicos encontraron que existe unha relación direta entre o quentamento global, o cambio climático e o aumento de emisions de gases de efecto invernadoiro ((como é o CO2))  provocado principalmente polas sociedades industrializadas.

O CO2 pode ser mou dañino en excesiva cantidad, e nos estamos a provocar o seu aumento.

       

GASES DO EFECTO INVERNADOIRO

 

~Combustión do butano:

C4H10 + 13/2 02    =)   4CO2   +      5H2O

  

~Combustión de Metano:

 CH4  +  2H2            =)     CO2   +      2H2O   

~Combustión de propano:

 

C3H8   +   11/2 O2   =)  3 CO2    +    4H2

      

As emisións de gases de efecto invernadoiro empezaron a ser moi intensas a partir da Revolución Industrial, momento no que a ación do home sobre a natureza fíxose moi intensa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

O EFECTO INVERNADOIRO

           

 

 O efecto invernadoiro é un fenómeno natural na terra que permite a súa vida. É causado por unha serie de gases que se encontran na atmósfera, provocando que parte da calor do sol que o noso planeta reflexa quede atrapado mantendo a temperatura  media global  en +15º , favorable á vida, en lugar de –18º, que resultarían nocivos.

(Este efecto non só afecta o noso planeta, se non a todos os corpos planetarios dotados de atmosfera).

 

Durante moitos anos o efecto invernadoiro NATURAL  mantuvo unha temperatura estable na Terra que permitía que se desarrollara a vida. Os gases invernadoiro retiñan a calor do sol cerca da superficie da terra, axudando a  evaporación do auga superficial para formar nubes, as cales devolven a auga a Terra, nun ciclo vital que mantiñase en equilibrio.

 

A Terra tuvo dos periodos nos que as temperaturas medias globais  foron maís ou menos 5º maís baixas das actuais. O cambio fue lento, transcurrieron varios miles de anos para salir da era glacial. Pero agora a cousa xa non é así, debido a actividade económica humana ((que o mundo queme cada vez cantidades mallores de fósiles e destruya praderas e bosques, que de outro modo podrían absorber dióxido de carbono e favorecer o equilibrio)) as emisións de gases de invernadoiro, como o dioxido de carbono e o metano son cada vez mallores e isto acentúa o efecto invernadoiro.

 

Se o desarrollo mundial, o crecimento demógrafico e o consumo enérxetico , seguen aunmentando o ritmo actual, antes do ano 2050 as concentracións de dióxido de carbono habranse multiplicado con respeto as que había antes da Revolución Industrial. Esto podría acarrear consecuencias funestas para a vida na Terra.

        

DESTRUCCION DA CAPA DE OZONO

 

  

O ozono, ubicado na Estratosfera como capa entre 15 e 30 km de altura, acumúlase na atmósfera en grandes cantidades, e se converte nun escudo que nos protexe da radiación do sol facendo posible a vida na terra.

 

O gas ozono está en continuo proceso de formación e destrucción, xa que o poseer tres átomos de Osixeno que se liberan a atmósfera sempre un de eles se une outra molécula de osixeno e forma nuevamente Ozono.

  O2  +   ½ O       =    O3   ((ozono))

  Este último, despois de absorber raios UV dividese formando unha molécula de osíxeno e liberando un átomo de osíxeno, proceso que se repite constantemente.  

 

Durante os últimos anos, a capa de ozono debilitouse formando un verdadeiro buraco, que en algúns sectores produciu disminucións de ata o 60% na cantidade de ozono estratosférico. Este desgaste debese o uso de n compoñente químico producido por o home, os clarofluocarbons (( CFC)) de produtos  como os areosois, disolventes, propelentes e refrigerantes.

 

A ación destos gases na Estratosfera libera átomos de Cl  a través da radiación UV sobre seus enlaces moléculares; cada átomo de Cl destrue miles de moléculas de Ozono transformándoas en moléculas de diosíxeno. Outros compostos que afectan a capa de Ozono por contener Cl son o metilcloroformo (solvente), el tetraclruro de carbono ( un

Químico industrial) e sustancias que conteñen Br, como os halóns, utilizados para extinguir fogo.

  

  

 Esto pode perxudicar o ser human xa que o exceso de raios UV ((especialmente A e B)) que chega a superficie da Terra damnifica a saúde das persoas: aparición de cancer de pel, lesións nos ollos ((cataratas, a deformación do cristalino o a presbicia)), o deteriodo do sistema inmunológico, influendo de forma negativa sobre as moléculas do ADN onde se ven afectadas as defensas do corpo, as cuales xeneran un aumento nas enfermedades infecciosas, que poden aumentar tanto en frecuencia como en severidade, tales como: sarampión, herpes, malaria, lepra, varicela.

     

A nivel de fauna, o aumento dos raios UV dana os ecosistemas acuáticos, viuse que o dano en algunhas zonas de augas clara alcanza ata 20 mts, de profundidade, sendo a súa consecuencia unha perdida do fitoplancton ((base da cadea alimenticia mariña)). Esto é moi perjudicial, porque unha disminución na cantidade de organismo pode provocar unha redución dos peixes e afectar o resto da cadea dos seres vivos.

 

Así, por exemplo baixo o buraco da capa de ozono da Antártica, a produtividade deste conxunto de organismos diminuíu entre o 6%  e 12%. Tamén, estos raios provocan problemas nos seres marinos (( peixes, crustácero, anfibios...)) durante as súas primeiras etapas de desarrollo, afectando suas capacidades de reprocución, polo tanto reducindo o  tamaña da plocación. Ademaís, o escasear o fitoplacton os océanos perderían o se potencial como recolector de CO2, contribuindo aún maís ao efecto invernadoiro. A nivel de flora, esta provocando importantes cambios na composición química de varias especies de plantas ((arroz e soia )) e árbores ((coníferas)). Ademais, está alterando o crecemento de algunhas plantas e impidendo seu proceso de fotosíntese. Así, por ejemplo, estase vendo afectado o redimento das colleitas.

     

O CO2 E OS OCÉANOS

 

 

  

Como dixemos antes o océano e un recolector de CO2 que axuda a manter o equilibrio para que esta molécula non resulte dañina.

 

Pero según un estudio da Universidade de East Anglia (( Inglaterra)), o CO2 que absorven os océanos viuse reducido nos últimos dez anos, o que provoca o aceleramento do efecto invernadoiro, con o cual o claentamento global.

 

Os investigadores analizaron a absorción de CO2, mediante un total de 90000 medicions dende buques mercantes equipados con o necesario instrumental. Os resultados das medicións, feitas no Atlántico Norte entre mediados do anos noventa e o 2005, mostran unha redución da mitade nese plazo de tempo do CO2 absorbido pola masa oceánica.

 

Os resultados asustan e deben asustar, xa que indican que co tempo o océano pode quedar saturado coas emisión de CO2  produto da actividade human.

 

Non podese establecer de momento se a menor absorción do CO2 polos océanos é consecuencia direta do cambio climático ou si se trata de un fenómeno natural.

 

Tan só a mitade do CO2 que escapa da atmósfera quedase alí: a outra mitade é absorbida prácticamente a partes iguais polos océanos e a “biosfera” terrestre.